Nadzieja zamiast strachu- przemoc w miejscu publicznym

Zaczynam iść w jej kierunku, kiedy nagle zbliżył się do niej tato- szarpnął ją kilkanaście razy, dał dwa dość mocne klapsy i zaczął na nią krzyczeć, że jest głupia, co robi (itd.). Następnie rzucał w jej kierunku wszelakie inne epitety oraz sformułowania, które miały na celu postawić ją w świetle najgorszego, bezwartościowego człowieka na świecie. Dziewczynka mam wrażenie, jakby zaciskała zęby i miała świadomość „Nie mogę się rozpłakać” (zupełny poker face). Podchodzę do Pana i mówię do niego, że jest mi ogromnie przykro, że ktoś tak bardzo skrzywdził go w dzieciństwie. Pan patrzy ciężkim wzrokiem, jakby mógł- to również dałby mi klapsa, ale przecież z dorosłymi to tak nie działa. Kieruje do mnie pytanie „Słucham?!” Odpowiadam mówiąc, o swoich przemyśleniach (nieistotne). Pan odburknął „Nie Twoja sprawa Małolato”. Wyszłam ze sklepu, pędząc na kolejne zajęcia ze smoothie w ręce i pytam siebie „Co się kurcze dzieje z tym światem!?”. Mamy wszystko- jedzenia pod dostatkiem, telefony, ubrania, mieszkania/domy pięknie urządzone… A wciąż społeczność uważa, że klaps to nie bicie, to nie przemoc. Klaps to przemoc wobec dziecka. ZAWSZE.

Klaps pokazuje, że dorosły tak naprawdę może zrobić wszystko, nie licząc się z jakimkolwiek zdaniem dziecka. Co się z tym wiąże? Dziecko traci rozeznanie, co mu wolno, a czego nie. Rodzic może uderzyć syna bądź córkę, ale w drugą stronę to nie działa. A jeśli dziecko uderzy dorosłego..to chyba nie muszę mówić jak to zazwyczaj się kończy.

Dziecko coraz częściej bierze odpowiedzialność za zachowanie rodzica. I mam wrażenie, że ma głębokie przekonanie, że gdyby potrafiło „lepiej” się zachować, rodzic nie byłby zmuszony do przemocy wobec niego. Czuje się tak naprawdę w pełni upokorzone, poniżone, wyśmiane. Co prócz tego? Ma ogromne poczucie krzywdy i jednocześnie buzuje w nim złość, z którą nie nie jest w stanie sobie poradzić- bo nie zna mechanizmów, które pozwoliłyby mu sobie z nią poradzić. Trudno oddać dorosłemu, więc dziecko wyładowuje złość i frustrację, która wręcz się w nim gotuje na rówieśnikach. Bywa zatem, że ofiar szuka wśród słabszych od siebie. Tak więc koło przemocy się zamyka.